Մի անվանի հոգեբան իր ելույթը սկսեց՝ 100$-անոց մի թղթադրամ վեր բարձրացնելով և հարցնելով, թե ով է ցանկանում ստանալ այն: Դահլիճում նստած երկու հարյուր ներկաները մեկ մարդու պես ձեռք բարձրացրին:
-Մինչ ձեզանից մեկը կստանա այս թղթադրամը, ես ինչ-որ բան կանեմ դրա հետ,-ասաց հոգեբանը:
Ճխլտելով թղթադրամը՝ նա նորից հարցրեց.
– Ցանկանո՞ւմ է ինչ-որ մեկը ստանալ սա:
Եվ նորից բոլորը բարձրացրին ձեռքերը:
-Այդ դեպքում, -պատասխանեց նա, – ես կանեմ հետևյալը:
Նա թղթադրամը նետեց հատակին, ոտքով տրորեց, հետո բարձրացրեց ճմռթված ու կեղտոտված փողն ու հարցրեց.
– Դե, ձեզանից ու՞մ է պետք այն այսպիսի տեսքով:
Անգամ սրանից հետո դահլիճում նստածները ձեռք բարձրացրին:
-Թանկագին բարեկամներ,- ասաց հոգեբանը,- հենց նոր դուք ստացաք մի կարևոր դաս: Չնայած նրան, ինչ ես արեցի թղթադրամի հետ, դուք նորից ցանկանում եք ստանալ այն, որովհետև այն չի կորցրել իր արժեքը, այն նույն 100 դոլլար արժողությամբ թղթադրամն է… Կյանքում էլ է հաճախ այդպես պատահում, երբ մենք հայտվում ենք «հատակին», տրորված, կեղտոտված: Այդպիսի իրավիճակներում մենք մեզ զգում են անարժեք ու անպետք:
Բայց կարևոր չէ, թե ինչ է պատահել քեզ հետ կամ կպատահի: Կեղտո՞տ ես դու, թե՞ մաքուր, ճմռթված, թե՞ հարդարված, դու երբեք չես կորցնի քո արժեքը: Դու նաև միշտ անգին կլինես այն մարդկանց համար, ովքեր քեզ իսկապես սիրում են:
Join the Conversation